Kurban Bayramı geldi çattı. Kasaplar bıçaklarını bilemiş, amcalar kurbanlıkların kulağını çekmiş, çocuklar da harçlık hesabına başlamış. Herkes hazırlığını yapıyor ama asıl kurban kim belli değil: Dana mı, koyun mu, yoksa bayram boyunca sabahtan akşama kadar "Hadi şu teyzeye de uğrayalım" cümlesini duyan bizler mi?
Bayram sabahı alarmdan önce horoz gibi uyanan anneler, “Kalk oğlum/kızım, bayram namazı bitti, herkes kahvaltıda!” diye evde mehter marşı havası estirir. Çocuklar hala yorganla savaş halindeyken, büyüklerin hedefi nettir: Şeker mi şeker, para mı para!
Tabii bir de kurbanlıklarla yaşanan o meşhur kovalamacalar var. Kaçan danayı yakalamaya çalışan dayılar, mahalle aralarında olimpiyatlara hazırlanır gibi koşturur. Kimileri bu sahneyi kameraya alır, kimileri dua eder: “Aman kurban biz olmayalım da…”
Bayram ziyaretlerinde ise bir klasik: “Ayy büyümüş bu çocuk yaa!” cümlesini duyarsınız. Halbuki geçen bayramdan bu yana tek fark, çocuğun boyunun değil, harçlık beklentisinin uzamış olmasıdır.
Velhasıl-ı kelam; Kurban Bayramı, sadece etle değil, bolca kahkahayla da dolu bir bayram. Unutmayalım ki, en güzel kurban bazen bir dilim et değil, bir tebessüm, bir gönül almaktır.
Herkese neşesi bol, harçlığı cebe sığmayan bir bayram dilerim!