SOKAĞA çıkıp insanlara sorsak... Desek ki en korkak canlı hangisidir? Verilecek cevapların çoğu tavşan olacaktır. Cevaplar arasında başka hayvanlar da olabilir. Fakat çok az kişi bu soruya
SOKAĞA
çıkıp insanlara sorsak...
Desek ki en korkak canlı hangisidir?
Verilecek cevapların çoğu tavşan olacaktır.
Cevaplar arasında başka hayvanlar da olabilir.
Fakat çok az kişi bu soruya "insan" diyecektir.
****
Bu soruya "insan" cevabı vermek cesaret ister.
Çünkü genelleme içinde kendisi de vardır.
Oysa insan kendine hayran olan tek canlıdır.
Aynı zamanda doğada var olan en korkak canlıdır.
Öncelikle tüm canlılarda ortak olan korku...
"Ölüm korkusu" insanda da başrolleri oynar.
Hatta bu konuda hayvanlardan daha korkaktır.
Çünkü hayvanda bu korkunun yerinde...
"Yaşama içgüdüsü" denilen dürtü vardır.
İnsan bu dürtüyü "ölüm korkusuna" çevirmiştir.
Oysa yaşama içgüdüsü ile ölüm korkusu farklıdır.
****
İnsanı canlılar dünyasında en korkak yapan şey...
Kendini beden ve ruh diye ikiye ayırmasıdır.
Ve doğallık dışına çıkarak korkular üretmektir.
Ve de bütün kaygılarını korkuya çevirmiştir.
İnsan kendi dünyasını iki rakamı üzerine kurar.
Bu konuda hiçbir canlı onun eline su dökemez.
Ona göre her şeyin bir karşıtı vardır...
Ve karşıtlar birbirinden bağımsız olarak yaşar.
Örneğin sağlığın karşıtı hastalıktır.
İyinin karşıtı kötü, doğrunun karşıtı eğridir.
İnsanın bütün bu çizgileri çizmesinin nedeni...
Hayali korku sayısını arttırarak yaşamak...
Ve başarısızlıklarına kılıf uydurmaktır.
****
Doğadaki tüm canlıların tek bir korkusu varken...
İnsan akıl almayacak şekilde korkular üretmiştir.
Ve korku sayısı inanılmaz rakamlara ulaşmıştır.
Örneğin bir tavşanın bile örümcek korkusu yoktur.
İnsanlarda ise örümcekten korkan sayısı az değildir.
Yani insanların korkularını hayvanlarla kıyaslarsak...
Tavşanların insanlardan cesur olduğunu görürüz.
****
İnsanın ürettiği en büyük korku "kaybetme korkusudur".
Bütün korkularını bu korku etrafında türetir.
Ve korkuları bedensel değil, çoğunlukla ruhsaldır.
Bu nedenle insan ruhu bedenden ayrı olarak düşünür.
Çünkü başarısızlıklarda suçlayacağı bir şey olmalıdır.
Ruh olmazsa suçlayacağı beden kalır ki...
İnsan, kendini temsil eden bedeni asla suçlayamaz.
Çünkü o zaman suçlu kendisi olur.
Bu da insanın kendini beğenmiş yapısına uymaz.
