"Kainatın büyüklüğü karşısında hepimiz birer kum tanesiyiz" diyen Irvin Yalom, "Güneşe Bakmak" adlı kitabında şöyle devam eder:
"Her güzel an arka planda şimdi yaşanan her şeyin geçici olduğu ve kısa süre içinde sona ereceği düşüncesiyle kararır."
Ölümle yüzleşirken korktuğumuz şey nedir?
Yaşanmamış bir hayat mı? Yarın mı?
Unuttuğumuz her şeyin içinde biraz da ölüm yok mu?
Ve tüm bunlara rağmen bütün olanlara alışmak.
Her şeyi unutmuyor insan ama her şeye alışıyor.
Alışmak bazen Orhan Gencebay'ın dediği gibi sevmekten zor gelse de alışıyoruz.
Ölümlere, terk edilmelere, yalnızlığa, kaybetmeye, kazanmaya...
Sen neye alıştın?
Alıştıkların sana ne getirdi veya ne götürdü?
Alıştıklarımız ve alışkanlıklarımız bizi biz yapmaya devam ediyor.
Değişimin önündeki en büyük engel alışkanlıklarımız.
Bir rüzgar gülü gibi ölümü kabul ederek dönmeye devam etmeliyiz.
Daha güçlü, daha umutlu.
Bizi biz yapmamak için savaşan dünyaya karşı en büyük savaşçı bizleriz.
O kadar çok acı var ki başımızı sağa çevirdiğimiz zaman ama solda umut var, insan var, kardeşlik var.
En kötü gecenin içinde bile parlıyor yıldızlar.
Sizler çok değerlisiniz.
Yaşamanız gereken acıyı da kucaklayan ama yarından vazgeçmeyen insanlar...
Vazgeçmeyin kendinizden ve hayattan.
Dünya kötüyse kendinize ait dünya yaratın. Sevdiklerinizle, sevdiğiniz şeylerle.
Bir deniz kıyısında kapatın gözlerinizi, suyu dinleyin, açın gözlerinizi, gökyüzüne bakın, koşun ormanlara, dağlara, çiçekler toplayın kendinize, kimsenin size çiçek getirmesini beklemeden.
Kalbinizi gökkuşağı renkleri ile boyayın.
Olumsuz seslere yeni notalar bulup kendi şarkınızı mırıldanın.
Arayın, neyi istediğinizi arayın, buluncaya kadar, her denemeden sonra yeniden arayın.
Umut sizin içinizde. Kırılan kalpte, akan gözyaşında.
İyi bakın oralara...
Hep aynı şeyleri denedin, sırası gelmedi mi yeni bir hikaye yazmanın...