AŞK kolaydır. Aşık olabilirsiniz peki vazgeçmek, bırakıp gitmek bu kadar kolay mıdır? Aslında her şey insanın kalbiyle beyni arasında gelişmekteyse de, kişi bile bile, bir o kadar kontrolsüzce kendini bir maceraya kaptırır ki durdurana aşk...
AŞK kolaydır. Aşık olabilirsiniz peki vazgeçmek, bırakıp gitmek bu kadar kolay mıdır? Aslında her şey insanın kalbiyle beyni arasında gelişmekteyse de, kişi bile bile, bir o kadar kontrolsüzce kendini bir maceraya kaptırır ki durdurana aşk olsun.
Antonie Bret, "Aşkın gelişi, aklın gidişidir" der. Düşünüldüğünde ne kadar doğru bir söz değil mi? Bir adım atıldığı zaman içimizde fırtınalar kopar. Sanki denizin ortasında bir geminin içindesin ve büyük bir fırtına var. Oradan oraya savrulursun. Kişi hiç önemli değildir. Aşık Veysel ne güzel söylemiş, "Güzelliğin on para etmez, bu bendeki aşk olmasa…" Ömrümüz boyunca aşık olabiliriz. Biter ve tekrar aşık oluruz. Tabi gerçek aşkı bulana kadar. Ama işin ilginç yanı aşk zehrini içtikten sonra zehir demeyelim de ‘sihir’i içtikten sonra öyle bir şeydir ki en kötü özelliklerini de görsen kişinin hatalarını görsen de kolay kolay vazgeçemezsin. Hızlı gelişir. Çok geçmeden evlenirsiniz sonra birbirlerini boğazlamaya başlarlar. Evlenmeden önce, 'Sen nasıl istersen hayatım’ evlendikten sonra, 'olur mu öyle şey' diye terslemeler. Belki de çok sahiplenme kimyonu bizi iyice sarsar. Ne kadar çabalarsan çabala, 'Ben evliliğim için şunu yaptım' desen de karşı taraf mutlaka ‘şunu yapmadın’ diye seçenekler sunabilir. Bak yine güzel söylenilmiş, “Fakat aşkın bir sarmaşık olduğunu fark etmemiz işin en zor bölümüdür. Nasıl sarmaşık, bir ağacı dıştan sarar, yemyeşil gösterir ama içten kurutursa, nice çınarlar, nice selvi boylular aşkın sarmalamasıyla içten içe sararıp kurumuştur. Ve sonra da aşk için, ‘Acıdır, gözyaşıdır, kederdir, ayrılıktır, hasrettir, hicrandır. Aşk içinde hiç iyi özelliği olmayan bir şeydir’ demeye başlarız. Ya bizler? Eğer bizler de aşkı aşka katmayı beceremeyenlerdensek vazgeçtiklerimiz kadar mutlu olanlardan olalım. Ne dersiniz?
