Hafta sonu sizlere huzur, mutluluk getirsin. Umutsuz olanlar var hala içinizde. Yaşamım boyunca bu 4 harfliyi çıkarmadım. Hayatım boyunca umutsuz olmadım. Her ne olursa olsun pes etmek olmasın. Umutsuzluk, gelecekten kaygı duyuş, yani bir tür...
Hafta sonu sizlere huzur, mutluluk getirsin. Umutsuz olanlar var hala içinizde. Yaşamım boyunca bu 4 harfliyi çıkarmadım. Hayatım boyunca umutsuz olmadım. Her ne olursa olsun pes etmek olmasın.
Umutsuzluk, gelecekten kaygı duyuş, yani bir tür ‘korku’dur.Umutların tükendiği nokta'da bile insan umudunu sıfıra indirgememeli. Çünkü genelde umut, her yaşanılması zor durumu yaşanır yapmaya yetebilen güçte bir olgudur. Umudun sonu yoktur, o hep vardır, tükenmez, tükenmemelidir. Sadece insan için değil, tüm canlılar için umut hep vardır.
Umudun bittiği, tükendiği noktada yaşamda biter. Yaşamanın bir anlamı olmaz ki…
İnsan için düşünelim; umudun tamamen bittiğini düşünen ve buna inanan birisi, düşünce dünyasındaki çıkış bulamadığından ve çözüm arayışlarının gereğini bile inanmadığından, yaşam henüz bitmeden, bilinçli ya da bilinçsiz, kendi yaşamını kendisi sonlandırmış olacaktır. Sadece bedenin canlı olması ama “ yaşıyor” sayılması zor olacaktır. Bence bu insanın zayıflığın, güçsüzlüğün, zavallılığın itirafıyla yaşamdan vazgeçmesi demektir. Oysa düşünen bir insan olduğu için güçlü olması beklenir. Dünyada ki herkes, her şey yaşam mücadelesi vermektedir. Aslandan kaçan yavru ceylan, kafesteki kuş, suya ulaşmaya çalışan bitki kökleri ve daha nice örnekler, bilinçli ya da bilinçsiz, ‘umudun varlığının ve yaşamsal öneminin’ göstergesi ve kanıtıdırlar.Nice zorluklar, küçük görülen, basite alınan küçücük umutların yeşermesiyle aşılabilmişler ve inanılması zor mükemmel sonuçlar yaratmışlardır. Tabi sürekli umut besleyip tembelleşme olabilmesi gibi mücadele gücünü de tembelleştirebilir. Yani bu olumlu yönler ile beraber her şeyden çok fazlaca umutlu olma halinin insan yaşamına eksiler kazandırması da olasıdır. Hayatın hiç de kolay olmadığını hepimiz kabul ediyoruz. Hem de tek başımıza tüm hayatın yükünü omuzlarımıza aldıysak adımlarımız daha bir zorlaşır. Dengemizi korumak zorunda kalırız. Attığımız adımlara dikkat etmek zorundayızdır.
Hayata sürekli’ boş ver ‘ gözüyle bakarsak tüm ağırlığı ile omuzlarımızı çökerttiğinde ayakta duramayız. Yıkılırız…
Bütün bu anlatılanların sonunda; hayatın kısa olduğunu unutmadan, zorluklara rağmen güzellikleri yaşamak için umutla çıkan olumsuzluklardan yılmayarak mücadele etmeliyiz. Bunu Unutmayalım. Umutsuz yaşamın son noktası demektir...
Mutlu hafta sonları…
