Bi keloolan var, adı Hüseen. Benim yazıları hazediyoru. Tiirekisi olmuş gari. Öndüün bi megdub yollamış, hööle deyoru:
"Amat Emmi, benim hayalım var bi. Ben hep uçan bişey hayal ediyom. Mesela senin gara cavaya bi pervane dakıcan, dönüceg aligobder gibi havada. Alanya semalarında dört dönücen. Bunlar hayal deel. Gerçegleşdirmeg uçun çalışmamız ilazım. Ben çalışıyom. Urufumuzda tembellig var. Elin cavırı yapınsıra 'Pırava adamlara. Yapmışlar' deyoz emme gendimiz heç oğraşmayoz. Biz oğraşsag onlardan eyilerini yaparız. Bizim gencler bi gız gördüglerinde 'Acab nahıl tavlasag?' deyi onu düşüünüceene ıcıg da bööle şeyleri düşünseler olur engi iş. Ben bööle bişey icad ediceg olursam zaten adını Alanya goocam. Salıcaala gal emmicim. Ellerinden öperim."
Heç boşuna oğraşma Hüseen. Ende benim gara cavayı uçuramassın. Ben bizim orda bi yokuş var, birinci fitesde ordan cavaala çıkıcaam deyi dinim imanım gevreyoru. Çekişi düşüg benim moturun. Bi de dumana boğuyoru olları, görsen yangın var deyi itfayeye tilefon açarsın. Ende benim gara cava yerde zor gederkene havada uçmaz. Hadi ucdu deyelim, tam uçarkana havada benzin terse düşse nolucag? Motur gurrug galıcag, lambırada aşşa düşücegsin, külüfan olucagsın. Endee iş olmaz. Sen kafanı olucoolan işlere yor.
Benden böönlüg bu gadar. Hadi galın saalıcaala.