Mevcut hükümet, Türkiye için hayati önem taşıyan terörü sonlandırma adına, çok ciddi bir çaba içine girmiş bulunuyor.
Şimdiye kadar gündeme gelen benzer çabalar provoke edilmiş, bu arayışlar kamuoyuna, vatan hainliği gibi sunularak, iktidar yıpratılmaya çalışıldığından, bu yöndeki tüm girişimlerden beklenen başarı elde edilememişti.
Tabii ki bu başarısızlıkta, hükümetin de büyük payı olduğunu söylememiz gerekir.
Türkiye otuz yılı aşkın bir süredir PKK terör örgütü belasıyla uğraşıyor.
Eğer otuz yıldır devam edip gelen bu rezillik olmasaydı, bugün Türkiye’nin konumu çok daha ileri düzeylere varacaktı.
Doğu ve Güneydoğu, devletin ve özel sektörün yapacağı yatırımlarla çok daha büyük imkanlara kavuşabilirdi.
PKK bölge halkının yararına olan yatırımları bile sabote etti.
Siyasilerimiz yıllar boyu, kendi aralarındaki kısır çekişmeler yüzünden, terörü sonlandırma adına bile birlikte hareket etme olgunluğunu ve de özverisini gösteremediler.
Terörün bitmesini aklı başında olan kim istemez?
Türkü, Kürdü tüm toplum kesimlerinin terörün bitmesini istemesi kadar doğal ne olabilir?
Bu savaş ortamını isteyenler, bundan maddi ya da manevi anlamda büyük rantlar elde edenlerin, her tür provokasyona yönelebileceğini hatta barışı destekliyor gibi görünüp, kamuoyunu yanlış yönlendirecek çıkışlar yapacaklarını da hesaba katmakta yarar var!
Son günlerde kamuoyunda çok olumlu bir havanın esmesine neden olan, hükümetin PKK’ya silah bıraktırma çabasına, CHP’nin tam destek vermesi, bana göre çok olumlu bir adım gibi görünse de, bu destek verilirken belli şartlar ileri sürülmesi, AK Parti'ye ve Başbakan’a dönük çok ciddi eleştirilerde bulunulması da düşündürücü!
Konunun en önemli aktörlerinden biri olarak görülen BDP eş başkanının açıklamaları ise, hiç de umut verici değil. Demirtaş’ın, Öcalan’ın tek muhatap olamayacağını söylemesi çok karmaşık bir sürece girildiğini gösteriyor!
PKK’nın tek boyutlu bir yapı olmadığı zaten biliniyordu, sanırım olay bu şekilde gelişirse, Kürt hareketi ve de tabanında ciddi kutuplaşmalar gündeme gelebilir!
MHP’nin, özellikle de Sayın Devlet Bahçeli’nin dünkü çıkışlarının dikkatle izlenmesi, ortaya koyduğu bazı kaygıların da dikkate alınması gerekir.
Otuz bini aşkın insanımızın ölümüne neden olan, milyar dolarlara varan maddi kayıpların tek sorumlusu olan bir yapıya kan davası mantığından bakıp, intikam duygularıyla yaklaşıp, uzlaşma arayışlarına son verip, silahlı mücadelenin devamını da isteyebilirsiniz, geçmişe sünger çekip, yepyeni bir barış ortamına da yelken açabilirsiniz.
Tabii ki, toplumun önemli bir kesimi terörün sonlandırılmasından yana olsa da, Türk ve Kürt halkının içindeki bazı marjinallerin, bu tür barış arayışlarına karşı çıkacaklarını da hesaba katmakta yarar var.
Bu sürecin çok kritik olduğu, bazı alanlarda siyasi kamplaşmaların tavan yapabileceği kaygısını da taşıyabiliriz.
PKK çok ciddi bir yapı. Bu yapıdan nemalanan ve bu yapıda önemli görevlerde bulunan bazı unsurların özellikle de, Suriye, Irak ve İran menşeili PKK unsurlarının, terörü bitirme çabalarına engel olmaya çalışacakları da bir gerçek. Dünkü Uludere saldırısı ve bir askerimizin şehit edilmesi ve 12 teröristin öldürülmesi olayı da bunun en somut göstergesi olarak gösterilebilir!
Burada sıradan bir vatandaş olarak bizim dikkat etmemiz gereken en önemli konu, eğer birisi çıkıp, ben terörün bitmesini istiyorum ve bu yolda atılacak her tür adımı destekliyorum dedikten sonra, konuşmasına, ama diye devam ediyorsa, bilin ki burada bir samimiyetsizlik var.
PKK’ya silah bıraktırma çabalarına, konjonktür el olarak baktığımızda, Irak ve Suriye’deki gelişmeler gösteriyor ki, orta ve uzun vadede Araplar, Kürtlere dönük çok ciddi saldırılarda bulunabilirler. Böyle bir durumda, Kürtlerin sığınabileceği tek ülke Türkiye.
Bu tehlikeyi görebilen Kürtlerin önemli bir bölümünün, özellikle de Türkiyeli PKK’lıların ve Kürtlerin, Türkiye’de terörün bitmesini istemeleri kadar doğal bir şey olamaz!