Bilader, hayılaca bi ıramedli Takavid Amat Emmi'yi yazdım. Iramedli ölüyü güldürürdü, Alanya'nın Nasiredden Hocası'ıdı. Çarşıda baya bi çerçicilig eddi. Düggeninde çatal iine, darag, misine, folta, forazlı ayna, lafın kısası envayi çeşid çerçi satardı. Hindi bigün Takavid Amat Emmi, çarşıda o vakıdlarda zeerecilig eden Hambal Kerim'lerin uncu düggeninin öönden arı geçib gederimiş. Bilisiniz, zeere düggenlerinin öönde gumrular heç egsig olmaz. Zeere çovallarına gonuveriller, dideglerile zeereyi üpleeverirler. Zeere denelerinden bolca yeyen gumrunun biri, yokardan Amat Emmi'min kafasına işemiş. Amat Emmim yokarı dooru bi tanır, kafasına işeyen gumruyu görür. Gumru da Amat Emmi'min kafasına nohud denesi gibi düşürmüşümüş. Takavid bu, heç endee işin altında galır mı? Gumruya "Gumru gardaş, saalına dovacıyım. Bereked versin, gabızımışsın, onun uçun kafama nohud denesi gibi düşürdün. Ya amel (ishal) olsan benim halım nice olurdu?" demiş. Zereci düggeninin yandakı öteki düggenciler de "Amat Emmi, endee işde bi alamed var, sana böyüg bu gısmed var, ged de Milli Piyango'dan bi bilet al" demişler. Amat Emmim de "Geç ulan sende. Ben de şans mı var? Kimisi evlenir, sabaala güyenin eline çadmıglı çudmuglu bi gasa anaddırı dutuşdurullar, ged gasanın başına otur deller. Ben evlendim, benim avrad sabaala elime bi gargı sebedi dutuşduruverdi, çarşıya egsig almaya yolladı" demiş. Amat Emmimin hikayeleri çog. Annadmaala bitmez. Aglıma geldigsire yazıvericem.
Benden böönlüg bu gadar. Hadi galın saalıcaala.