Merhabalar benim iki çocuğum var. Bu nedenle de proje ülkesi olduğumuzu yazıya dökmek istedim.
Proje çocuklar ülkesindeyiz. Bende oğlumu kreşe, kreş bitince apar topar futbol okuluna oradan eve duş, yemek, derken aile olmayı unuttuk. Etraf çocuk özel okulda okusun diye gecelere kadar istemediği bir kariyeri sürdüren ebeveynlerle dolu.
Dahası bu proje çocuklar okul sonrası, spora gidecek, dansa gidecek, bir enstrüman çalacak, doğum günü için parti evi tutulacak.
Geçenlerde arkadaş diyor ki, Pazar günü futbolu var, oradan resim kursuna yetişiyoruz. Ben şoför gibiyim. Peki hangi ara ailecek vakit geçiriliyor? Peki bunları yaparken severek mi yapıyor diye sordum? Resmi anne sevdiği için yapıyormuş. Bırakın çocuklar kendi ilgilendiği alanları seçsinler siz sadece destek verin onlar için yeterli.
Akşam telefondan whatsapp da yazışan, yada oyun oynayan baba, çocuğun hayatında ne kadar var?
Proje çocuk yetiştirmek için kendimizden eksildikçe, nasıl bir rol model olacağız?
Yaşayamadığımız bir hayatın ağırlığını minicik omuzlara yüklüyoruz farkında olmadan.
Dahası ben henüz böyle “her şeyi yapsın” diye büyütülen çocukların anlamlı ve başarılı bir şey yaptığına da pek şahit olmadım.
Dünyayı mücadele etmeyi, hakkını aramayı, diğerleriyle paylaşmayı bilen insanlar değiştiriyor.
Çocuklara yapacağımız en güzel iyilik, kendi yaşamımızın liderliğini eline almış bireyler olarak önce kendimizle sağlıklı ilişkiler kurmak.
Çocukların anlamlı ve dolu bir yaşama sahip olmaları için onlara bir ideal kazandırmaya çalışmak yeterlidir çünkü ideali olan insan; vatana, millete, insanlığa zaten faydalı olacaktır. Çevresindeki insanların ve diğer tüm canlıların kendisinden emin olacağı bir birey olmak, ancak bir ideali sahibi olmakla mümkündür.