Bademleri kış ortası çiçeğe duran bir köyde doğup, bademe ve çiçeğe hasret bir kentte ölmek ne hazin… Ve ne hazin kentli bir ölüme övgüler düzecek kadar kentlileşmek, kendinden öteye düşmek. Tepeden tırnağa beyazlara bürünmüş bir badem ağacı görmeden büyümek; badem ağaçlarından, dağlardan, baharat kokulu ihtiyarların masallarından mahrum olmaksa en hazini.
“Ela gözlüm ben bu elden gidersem
Ağla, gözyaşını sil melul melul” diyor türkü. Biz bütün illerden gittik, akın akın, sürü sürü kentlere doğru aktık. Ne biz ağladık giderken ne de arkamızdan ağlayacak ela gözlüler bulabildik. Hazin hikayelere göç ettik. İçinde eğreti duran hikayeleri baş tacı yaptık. Şimdi badem ağaçlarımız yapayalnız, hikayelerimiz öksüz kaldı dağ başlarında.
Ve olan çocuklarımıza oldu. Biz bir hikâyeden göç etmiştik, şimdilerde ırağına düşmüş olsak da bir hikâyemiz vardı. Bademlerin kış ortası insanı deli edercesine çiçeğe durduğunu biliyorduk. Oysa çocuklarımız hikâyesiz kaldılar. Başkalarının hikâyelerinde büyüdüler. Kış ortası bir bademin çıldırdığını hiç görmediler. Ve hiç görmediler ölürken bile hiç ölmeyecekmiş gibi duran bahar kokulu ihtiyarları. O ihtiyarlar ki bademler her çiçeğe durduğunda yüzlerine baharlar takınarak dolaşırlardı ortalıklarda. Çocuklarsa yüzlerinde bahar, nefeslerinde baharat taşıyan ihtiyarlara bakarak tanımlar ve tanırlardı hayatı.
Badem ağaçlarına ve çiçeklerine hasret bir kentte ölmek yazgıysa eğer yazgılarımızı yeniden yazmak gerek. Bahar yüzlü ihtiyarları ötelere sürgün etmiş bir hayata razı olmak, hazin bir öyküde yaşamaktır. Ötelere sürdüğümüz ve ötesine düştüğümüz her şey eksiltir bizi. Öyküleri hazin, ölümleri hazin; tamamı hüzündür bu hayatın.
Ve böyle hazin bir öyküde baba olmak, böyle bir hazin öykülere çocuklar doğurmak… Asıl fena olan da bu. Çocuklarının hikâyesiz bir hayata mahkûm olduğunu, hayatlarında bademlerin ve çiçeklerin hiç olmayacağını bilmek yüreklerini burkuyor anne babaların. Onlara sunduğumuz dünyanın onları bekleyen hayatın güzel olacağına inanırdık. Oysa şimdilerde inancımızı yitirdik. Ve biz inancımızı yitirince çocuklarımız yapayalnız, çaresiz kaldılar. Kentlere doğru aktıkça kolumuz kanadımız kırıldı, çocuklarımızı uzun ve bitmez yağmurlarda bıraktık.
Şimdi çocuklarımız yalnız, badem ağaçları uzak; yaşamak bir gönül ağrısı. Çocukların yüzlerinde uzun ve kahırlı hayatların izleri var. Oysa onların yüzlerine badem çiçekleri, yüreklerine baharın ılıklığı ve dillerine çocuksu şarkılar yaraşır.
Ela Gözlüm Ben Bu Elden Gidersem
Ela gözlüm ben bu elden gidersem
Zülfü perişanım kal melûl melûl
Kerem et aklından çıkarma beni
Ağla gözyaşını sil melül melûl
Elvan çiçekleri takma başına
Kudret kalemini çekme kaşına
Beni unutursan doyma yaşına
Gez benim aşkımla yol melûl melûl
Yiğit ey sevdiğim sen seni gözet
Karayı bağla da beyazı çöz at
Doldur ver badeyi bir daha uzat
Ayrılık şerbetin sal melül melûl
Karac’oğlan der ki ölüp ölünce
Ben de güzel sevdim kendi halimce
Varıp gurbet ele vasıl olunca
Dostlardan haberim al melûl melûl
Karacaoğlan