İNSANIN
hayatında dost biriktirmesi ne büyük mutluluk azizim.
Kilometrelerce ötede ses tonundan anlayıp 'İyi misin?' demesi.
Bir anne, bir kardeş, bir baba sıcaklığında yaklaşması.
Yağmurlu bir günde senden önce atılıp ‘Var mısın ıslanmaya? Seversin yağmurda koşturmayı sen’ demesi.
Seni senden iyi tanıması.
Hep olması, aslında sen kendinde değilken bile olması.
Ağladığında dayanacak omzun, güldüğünde en büyük kahkahan.
Ve sen saatlerce aynı şeyi söylesen bile her cümlende ayrı bir duygunu gün yüzüne çıkarması.
Ey dost.
Sen ne olursan ol yine gel.
Çünkü bir sen anlarsın, bir sen dokunursun yüreğe.
Bir sen anlarsın bakışımdan, bir sen gösterirsin doğrularımı bana.
Neler geldi, neler geçti hayatımdan; aşklar, paralar, gözyaşları, sevinçler, fena çuvallayışlar.
Bir seninle alt ettim tüm zor zamanları,
Ve bir seninle yaşadım en büyük mutluluklarımı.
O kadar döndüm dolaştım da bir seni buldum kürkçü dükkanım.
Sen benim yanıma kalan, sen benim yarınımda olan.
Sen konuşmadan bilenim , sen bakışımdan çözenim.
Ah dost sen ne güzelsin.
Yoksa kendine nasıl tahammül eder insan.
Nasıl katlanırım sensiz, sessiz acılara.
Nasıl kalkarım düştüğümde, nasıl bulurum kendimi bilinmezlerde.
Sen hep ol candan ötem.
Vurgunlarımda, kayboluşlarımda, uzaklara dalıp dalıp çıkamayışlarımda.
Sen tut ve çek beni güzel düşlere.
İyi ki varsın sen.
İyi ki varsınız.
Ne büyük mutluluk verdiniz.
İsimleri oluşturan harflere gerek yok, siz elbet bilirsiniz
kendinizi
.