‘Merhaba’ diye başlayan her cümlede bir gülümseme olmalı… Gözlerine bakınca kaybolmalı, insan. Gülüşünü, mimiklerini, nefes alış-verişlerini, dudaklarını, ses tonunu, bakışlarını hissederek gülümsemeli karşısındakine… Onda kendini bulmalı… Beklentilerini yok sayıp karşılıksız sevmeli… Gururunu gözlerine bırakıp dakikalarca seyretmeli, çoğu zaman. Aniden gelen bir misafir kadar ansız olmalı, göz göze gelince kalp atışların ya da annen kadar huzur vermeli sana, güvenmeli belki de… Gözlerini kapatıp sırtüstü bırakır gibi kendini anlamsız olmalı tüm duyguların. Anlatamamalı sözcüklerle… Gözü kapalı kalkışmalı her zorluğa… ‘Neden?’ değil, ‘Seninleyim’ demeli, sonunu düşünmeden… Cehennem sıcağında erirken, cennet sularından içirmeli ve kalbine dokunarak yüceltmeli insan aşkı, yani tam anlamıyla yaşamalı, şu anlamsız ‘Aşk’ kavramını…